Στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Θεοδώρων Ορεστιάδος ιερούργησε την Κυριακή Α΄ Λουκά, 22α του μηνός Σεπτεμβρίου ε.έ. ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, με την ευκαιρία του τεσσαρακονθηνθημέρου μνημόσυνου της Πρεσβυτέρας Σταματίας Παπαμιχαήλ, κατά σάρκα μητέρας του Πρωτοψάλτου της Ιεράς Μητροπόλεως Βασιλείου Παπαμιχαήλ.
Απευθυνόμενος ο Σεβασμιώτατος στο πολυπληθές εκκλησίασμα και ερμηνεύοντας την ευαγγελική περικοπή, μεταξύ άλλων, τόνισε·
«Στή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ ἔρχεται ὁ Κύριος, γιά νά διδάξει τό λαό καί νά προσκαλέσει τούς πρώτους μαθητές κοντά Του. Οἱ ταπεινοί καί ἁπλοῖ ψαράδες γίνονται συνεργάτες τοῦ Μεσσία στή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὡς προσόντα δέν ἔχουν τή γνώση, τά χρήματα ἤ τίς γνωριμίες. Μοναδικό προσόν πού διαθέτουν εἶναι ἡ καθαρή τους καρδιά, τό ταπεινό τους φρόνημα, ἡ ὑπακοή καί ἡ ἁπλότητα…
»Ἡ περίπτωσή τους δείχνει πρός ὅλους μας ὅτι ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται παντοῦ καί πάντοτε. Ὅλοι εἶναι ἱκανοί καί ἄξιοι νά ζήσουν τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Τό θέμα εἶναι, ὅμως, πόσοι εἶναι ἕτοιμοι νά τήν ἀποδεχθοῦν καί νά τῆς ἐπιτρέψουν ν’ ἀλλάξει τή ζωή τους. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ γίνεται καθημερινά καί μέ ἀμέτρητους τρόπους. Ὁ Θεός ἀποκαλύπτεται μέσ’ ἀπό τήν ὀμορφιά καί τήν ἁρμονία τῆς φύσεως, μέσ’ ἀπό τό μικρόκοσμο καί τό μακρόκοσμο τῶν πλασμάτων Του, μέσ’ ἀπό τή χάρη καί τίς εὐλογίες τῆς λατρείας καί τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας Του, μέσ’ ἀπό τά μικρά ἤ μεγάλα γεγονότα τῆς καθημερινότητας, πού οἱ ἄνθρωποι τά ὀνομάζουν συμπτώσεις, μέσ’ ἀπό τά ἄπειρα δῶρα Του, πού τά συνηθίσαμε καί τά θεωροῦμε δεδομένα, μέσ’ ἀπό τά βλέμματα, τά χαμόγελα καί τά αἰσθήματα ὅλων αὐτῶν πού συναντᾶμε καθημερινά στή ζωή μας…
»Οἱ ψαράδες τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς δέχονται αὐτή τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν καθημερινότητά τους, μετατρέπουν τήν ψαρόβαρκά τους σέ ἄμβωνα, γιά νά κηρύξει ὁ Θεῖος Διδάσκαλος καί ἀποφασίζουν νά κάνουν ὑπακοή σέ ὅ,τι καί ἄν τούς ζητήσει. Ἐκεῖνος τούς ζητάει τό ἐντελῶς παράξενο καί ἀντισυμβατικό: νά ρίξουν τά δίχτυα τους, γιά νά ψαρέψουν μέρα μεσημέρι. Ἐκεῖνοι, μετά τήν πρώτη λογική τους ἐπιφύλαξη, ἱκανοποιῶντας τήν ἐπιθυμία τοῦ Διδασκάλου καί ἀπό μία εὐλογημένη ὑπακοή, ρίχνουν τά δίχτυα τους κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ ἥλιου καί πετυχαίνουν αὐτό πού δέν κατάφεραν ὅλη τή νύκτα. Ἡ ὑπακοή εἶναι μία ἐλεύθερη κίνηση τοῦ ἀνθρώπου νά ξεπεράσει τόν ἑαυτό του καί τά δεδομένα του καί νά ὑποταχθεῖ στό ἄγνωστο καί ἀνερμήνευτο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπακοή χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ὑπακοῆς κάνει τήν ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ του καί τοῦ ἐγωισμοῦ του. Ξεπερνᾶ τίς ἀπόψεις, τή γνώμη, τά δικαιώματά του. Ὑποτάσσεται ἀπό ἀγάπη καί ἀπό ἐμπιστοσύνη. Ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό Θεό πάντοτε δικαιώνεται καί ἀργά ἤ γρήγορα ἀνταμείβεται. Οἱ μαθητές ἐμπιστεύθηκαν τήν ὁδηγία τοῦ Χριστοῦ καί ἀπέλαβαν τήν πλούσια ψαριά…
»Ὑπόσχεται ὁ Ἰησοῦς στούς μελλοντικούς μαθητές Του ὅτι θά τούς κάνει ἁλιεῖς ἀνθρώπων, καί συγχρόνως τούς διαβεβαιώνει ὅτι τούς περιμένει πολύς κόπος· κούραση ἀπό τίς δυσκολίες, ἀπό τίς προδοσίες, ἀπό το ἀμφίβολο ἀποτέλεσμα· κούραση σωματική, ψυχική, πνευματική. Αὐτή εἶναι ἡ ὑπόσχεση τοῦ Ἰησοῦ σέ κάθε ἕνα πού ἀποφασίζει νά γίνει μαθητής Του και ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Ὅταν συνειδητοποιεῖ ὅμως ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ ὅτι ἀξιώθηκε νά γίνει ἐργαλεῖο στά χέρια τοῦ Κυρίου, γιά νά ὁδηγηθοῦν οἱ ἄνθρωποι στή σωτηρία, αὐτό δέν εἶναι μόνο χαρά, ἀλλά καί ἀπίστευτη τιμή».