Ἐν Διδυμοτείχῳ τῇ 30ῇ Ἀπριλίου 2013
Ἀριθμ. Πρωτ.: 507
Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
Πρός
Τόν Ἱερόν Κλήρον
καί τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου.
Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,
Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ Α Ν Ε Σ Τ Η
Ὅσοι ἔχουμε ζήσει τήν περίοδο τῆς λεγομένης «μεταπολίτευσης» τό τέλος τῆς ὁποίας σήμανε ἡ κρίση τῶν τελευταίων χρόνων, μεγαλώσαμε σέ μιά κοινωνία, ἡ ὁποία στήν προσπάθειά της νά ζήσει τήν ἐλευθερία, ἔφθασε στό ἄκρο τῆς ἀσυδοσίας, ἐξοβέλισε κάθε ἔννοια αὐθεντίας, ξόρκισε κάθε ἠθική ἀξία καί νόθευσε κάθε ἔννοια Πατρίδας καί Ἔθνους. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως σέ ὅλες τίς ἱστορικές περιόδους κρίσης ὑπῆρξε ἡ καταφυγή, ἔδωσε ἐλπίδα, στήριξε καί κράτησε τόν λαό ὄρθιο. Ἡ ἐποχή μας, λοιπόν, δίνει στήν Ἐκκλησία μιά ἀκόμη ἐξαιρετική πρόκληση· νά μεταδώση τόν λόγο Της καί νά χαρίσῃ στόν ἀπογοητευμένο ἄνθρωπο τόν Ζωντανό Χριστό, τήν ἐλπίδα γιά ἕνα καλύτερο μέλλον καί τήν προσδοκία τῆς ὑπέρβασης ὅλων τῶν θλιβερῶν παραμέτρων πού προσδιορίζουν τήν ἐποχή μας.
Περισσότερο, λοιπόν, ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τήν αἴσθηση τῆς αὐτοπροσφορᾶς καί τῆς θυσίας, ἀπό τήν αἴσθηση τοῦ μαρτυρίου μιᾶς ἐνσυνείδητης χριστιανικῆς ζωῆς, ἄν ποθοῦμε νά βροῦμε τόν δρόμο τῆς πνευματικῆς τουλάχιστον ἐνηλικίωσης καί ὡριμότητας. Στίς μέρες μας πού ὅλα ἀναθεωροῦνται, ἐπανεκτιμῶνται καί ἀνακατατάσσονται, ἡ ἀξία τῆς πλούσιας παράδοσής μας –τό παλαιό σεντούκι τῶν προγονικῶν θησαυρῶν μας- παραμένει διαχρονική καί ἀπαστράπτουσα.
Καί αὐτοί οἱ θησαυροί εἶναι παρακαταθήκη ἱερά, πλοῦτος ἀνεκτίμητος, πνευματοποιημένος ἀπό τήν ἁγιότητα, γι’ αὐτό καί παραμένει ἀναλλοίωτος καί ἀσύλητος. Αὐτός ὁ θησαυρός εἶναι οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας. Οἱ Ἅγιοι, μάρτυρες, ὅσιοι, Ἱεράρχαι, ὅσοι ἀνά τούς αἰῶνας εὐαρέστησαν τόν Θεό καί μέχρι σήμερα στηρίζουν τούς πιστούς, ἰδιαίτερα σ’ αὐτήν τήν ἀκριτική γωνιά τῆς Πατρίδας μας, τήν Θράκη, μέ τίς πρεσβεῖες τους καί μέ τά πάμπολλα θαύματά τους. Τό μαρτύριο, ἡ μαρτυρία, ἡ διδασκαλία καί τά θαύματα τῶν Ἁγίων τῆς πίστεως μας, νοηματοδοτοῦν καί σηματοδοτοῦν τήν σύγχρονη ἀχρωμάτιστη καί ἄγευστη καθημερινότητά μας.
Ὡς ἔκφραση τιμῆς καί σεβασμοῦ στούς Ἁγίους τοῦ τόπου μας, πού μέ τό τίμιο αἷμα τους καί τόν ἱδρῶτα τῶν πνευματικῶν ἀγώνων τους ἔχουν ποτίσει τά χώματα τῆς Θράκης, ἔχουμε καθιερώσει νά τιμᾶται ἡ μνήμη πάντων «τῶν ἐν Θράκη ἀσκήσει καί ἀθλήσει διαλαμψάντων Ἁγίων» τήν τρίτη Κυριακή τοῦ μηνός Μαΐου μαζί μετά «Ἐλευθέρια» τῆς πόλεως τοῦ Διδυμοτείχου καί τῆς περιχώρου περιοχῆς τοῦ Κεντρικοῦ καί Βορείου Ἕβρου.
Μέλη τίμια τοῦ ἁγιασμένου σώματος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν οἱ Ἅγιοι τῆς πίστεώς μας, οἱ ὁποῖοι καί ἀποτελοῦν καί Σῶμα τοῦ Ζῶντος Χριστοῦ κατά τήν παραγγελία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Καί τοῦτο διότι ἔφθασαν στό μεγαλεῖο τῆς πνευματικῆς τελείωσης «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφες.4,13).
«Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, ὅτι ἐγώ μάρτυς εἰμί». Αὐτό ἦταν τό νόημα τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων, ἀπό τούς πρώτους χριστιανικούς χρόνους, ὅτι, δηλαδή, δέν θά περνοῦσε καμμιά γενιά χωρίς νά μαρτυρήσει. Αὐτό παρέδιδαν καί οἱ πρόγονοί μας στά παιδιά τους, πού τά γαλουχοῦσαν μέ τήν προφορική ἐξιστόρηση τῶν ὀνομάτων καί τῶν ἀγωνισμάτων, τά ὁποῖα ὑπέστησαν οἱ ἅγιοι στήν εὐαίσθητη διαχρονικά περιοχή τῆς Θράκης. Ἐδῶ, οἱ ἔννοιες «χριστιανική ζωή» καί «μαρτυρική ζωή» ἦταν καί εἶναι ταυτόσημες. Αὐτό ἐνδεχομένως μπορεῖ νά ὑπηχεῖ παράδοξα στά ὦτα τῶν πολλῶν, ὅμως γιά τούς ἀνθρώπους τῆς Θράκης εἶναι βίωμα, τρόπος καί στάση ζωῆς.
Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,
Ὄσο καί ἄν ἡ ἐποχή μας εἶναι ἀσυνήθιστα θολή, συχνά σκοτεινή, γεμάτη ἀβεβαιότητα, καί ἀνησυχία, ἄς μή λυγίσουμε. Ἄς μήν ἀφήσουμε τή μελαγχολία καί τήν ἀθυμία νά κυριαρχήσουν στήν ψυχή μας. Ἀντίθετα, ἄς ἐμπευσθοῦμε ἀπό τήν πίστη καί τό παράδειγμα τῶν ἁγίων μας, πού ἔζησαν το μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.
Ὁ Ἀναστάς Κύριος, ἡ προσδοκία «πάντων τῶν ἐν Θράκη ἀσκήσει καί ἀθλήσει διαλαμψάντων ἁγίων», συνέντριψε τό κράτος τοῦ θανάτου, καί συνεχίζει νά διαλύει κάθε θανατηφόρα πνοή φόβου, ἁμαρτίας, ἀσθένειας, ἀδικίας καί βίας. Ἄς ἐνισχύσουμε ἀλλήλους μέ τήν ἀγάπη, τήν πίστη, τήν αἰσιοδοξία, τήν ἀλληλεγγύη. Πάνω ἀπό τήν ὁποιαδήποτε ὀδυνηρή πραγματικότητα, δεσπόζει τό γεγονός ὅτι στόν Ἀναστάντα Χριστό ἐδόθη «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς». Ἀστείρευτη δύναμη κατά τῆς ἀπογνώσεως εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. «Δεῦτε…», λοιπόν, «…ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ».
Μετά πασχαλίων εὐχῶν καί πατρικῶν εὐλογιῶν
†Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός