Ἐν Διδυμοτείχῳ τῇ 10ῃ Ἰουνίου 2013
Ἀριθμ. Πρωτ.: 606
Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
Σέ περιόδους κρίσης, ἀνακατατάξεων καί ἀνατροπῶν, ὅπως ἡ σημερινή, μαζί μέ τούς ἀνθρώπους πλήττονται καί οἱ θεσμοί, ἐπιτείνοντας, ἐπεκτείνοντας καί διευρύνοντας ἔτσι τήν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ἀστάθειας καί ἀβεβαιότητας καί ἀπειλῶντας καίρια τήν κοινωνική ὁμαλότητα καί συνοχή.
Στήν οἰκονομική δυσπραγία, τή φτώχεια καί τήν ἀνεργία ἕνα, ἕνα τά μέχρι πρό τινος θεωρούμενα σταθερά σημεῖα ἀναφορᾶς καταρρέουν, ἄλλα σιωπηλά καί ἄλλα ἐκκωφαντικά, ἀφήνοντας στόν καθημερινό ἄνθρωπο τήν πικρή αἴσθηση τῆς ματαιότητας καί τή στυφή γεύση τῆς ἀπογοήτευσης. Ὅλοι οἱ θεσμοί κρίνονται, ἀμφισβητοῦνται καί ἀπορρίπτονται, ἀφοῦ διαβρωμένοι ἀπό τίς χρόνιες παθογένειες τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας δέν μπόρεσαν ἤ δέν θέλησαν νά ἐπιτελέσουν τήν ἀποστολή τους καί ἀντί νά ἀποτελέσουν μέρος τῆς λύσης, ἔγιναν μέρος τῆς κρίσης.
Στήν ἰσοπεδωτική αὐτή πλημμυρίδα, μόνο ἕνας θεσμός ἀντιστέκεται καί προβάλλει ὡς μοναδική γιά πολλούς σωτηρία καί ἐλπίδα: ἡ Ἐκκλησία. Ἐπιμένει νά στέκεται ὄρθια καί, παρά τά κρυφά καί φανερά χτυπήματα, πού δέχεται, καί παρά τήν οἰκονομική ἀφαίμαξη, πού ὑφίσταται, παρά τίς ὅποιες ἀτέλειες τῶν μελῶν Της, ἐπαναλαμβάνει καί σήμερα τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων, τρέφουσα πεντακισχιλίους, ὄχι μιά φορά, οὔτε σέ ἕνα τόπο μόνο…
Ὅταν τό 1453 τό Γένος τῶν Ἑλλήνων ἔχασε τά πάντα, κρατική ὑπόσταση, πολιτική καί πνευματική ἡγεσία, κατέφυγε καί σώθηκε στήν Κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας. Καί σήμερα, πού ὅλα φαίνονται χαμένα, ὁ λαός μας στρέφεται καί πάλι πρός τήν Ἐκκλησία, ἀναζητῶντας σ’ Αὐτήν βοήθεια καί προστασία.
Εἶναι ἄραγε τυχαῖο, ὅτι κάθε κοινωνική προσπάθεια καί φιλάνθρωπη πρωτοβουλία γιά τήν ἐνίσχυση τοῦ πονεμένου λαοῦ μας, ἔχει ὡς τελικό φορέα ὑλοποίησης τήν Ἐκκλησία; Φυσικά, δέν πρόκειται γιά μοναδικό φαινόμενο. Ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία, ἀπό τά ἀποστολικά χρόνια, τίς Βασιλειάδες καί τά Μοναστήρια-Πτωχοκομεῖα καί Νοσοκομεῖα τῆς ἐποχῆς τοῦ Βυζαντίου καί τῆς Τουρκοκρατίας, βρέθηκε στήν πρωτοπορία ἔργων κοινωνικῆς εὐποΐας καί φι-λανθρωπίας. Ποτέ, ὅμως, δέν μεταβλήθηκε σέ ἄτυπο Ὑπουργεῖο Κοινωνικῶν Ὑπηρεσιῶν, ποτέ δέν ὑποβαθμίστηκε σέ φιλανθρωπική ΜΚΟ!
Σήμερα, ὅμως, καθώς στρατιές ἀπελπισμένων, πεινασμένων, ἀνέργων καί ἀνέστιων ἀνθρώπων καταφεύγουν σ’ Αὐτήν καί ἀτύπως ὁ ρόλος τῆς Κοινωνικῆς Πρόνοιας Τῆς ἔχει ἀνατεθεῖ, ἡ ἀποστολική διαπίστωση «οὐκ ἀρεστόν ἐστί καταλείψαντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζας» γίνεται ὅλο καί πιό ἔντονα ἠχηρή! Στά χρόνια πού πέρασαν, τό «φάγομεν, πίωμεν αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» εἶχε γίνει σύνθημά μας μαζί μέ τόν ἄφρονα τρόπο ζωῆς, ἐνῶ τό «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ ζήσεται ἄνθρωπος» εἶχε παντελῶς λησμονηθεῖ, ἄν δέν ἔχει θλιβερῶς λοιδωρηθεῖ…
Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως, δέν εἶναι νά χορτάσει τήν πείνα τήν ὑλική, ἀλλά πρωτίστως τήν πείνα τήν πνευματική! Καί εἶναι προφανές ὅτι ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἐγκλωβισμένος μέσα στή μικρόψυχη καί κοντόθωρη φιλαυτία του, ἔχασε τήν αἴσθηση τῆς πείνας τῆς πνευματικῆς, ἀπώλεσε τήν ἀγωνία γιά τό πραγματικό νόημα καί τόν ἀληθινό σκοπό τῆς ζωῆς. Χωρίς νά τό αἰσθάνεται, πεινασμένος πνευματικά, θέλησε νά κορέσει τήν πείνα του ὑλικά και ὁδηγήθηκε σέ ἀδιέξοδα τραγικά! «Πεινῶντας» γιά φαγητό, γιά ροῦχα γιά διασκέδαση, γιά δύναμη καί γιά ἐπίδειξη, ξέχασε νά «πεινάσει» γιά ἀγάπη, γιά δικαιοσύνη, γιά ἀλήθεια, γιά ἐλευθερία καί ἔκλεισε τίς πόρτες τῆς ψυχῆς του στό Λόγο τοῦ Θεοῦ.
Πρέπει νά συναισθανθοῦμε καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι τήν εὐθύνη μας ἀπέναντι σ’ αὐτό τόν ἀποπροσανατολισμένο ἄνθρωπο. Καί ἡ εὐθύνη μας δέν ἐξαντλεῖται στήν ἐξασφάλιση τῆς ὑλικῆς τροφῆς ἀλλά πρωτίστως ἔγκειται στήν προσφορά τῆς πνευματικῆς μας διδαχῆς. Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι νά «διακονεῖ τραπέζας», ἀλλά νά σώζει ψυχές, ὁδηγώντας τις στήν Τράπεζα τῆς ἀληθινῆς τροφῆς καί τῆς αἰώνιας ζωῆς! Ὅσο δύσκολο καί νά φαίνεται, ὑπό τίς σημερινές μάλιστα συνθῆκες, ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά ἀντέξει στήν πίεση πού δέχεται νά μεταβληθεῖ σέ τραπεζοκόμο καί νά δώσει στούς ἀνθρώπους νά κατανοήσουν ποιός πρέπει νά εἶναι ὁ ἀληθινός προσανατολισμός τῆς ζωῆς. Νά τούς ἐξηγήσει ὅτι ἄν γιά κάτι πρέπει νά πεινᾶμε καί νά διψᾶμε, αὐτό εἶναι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Αὐτή καί μόνο αὐτή θά μπορέσει νά χορτάσει καί τήν πείνα καί τή δίψα μας! «Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ταῦτα πάντα (χρήματα, ὑγεία, εὐημερία) προστεθήσεται ὑμῖν».
Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,
Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς, σήμερα. Ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅλοι ἐμεῖς σάν Σῶμα Χριστοῦ δοξολογοῦμε καί εὐχαριστοῦμε τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, τήν Παναγία Τριάδα, γιά τά δῶρα πού χαρίζει στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἱδρύσεώς της ὡς σήμερα.
Στίς πιό πάνω ἐκτεθεῖσες σκέψεις μου θά ἤθελα νά παρακολουθήσουμε τή θέση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ. Λέγει, λοιπόν, ὁ ἅγιος, ὅτι τά πολλά καί ποικίλα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἀνάλογα μέ τήν προσωπική πίστη τοῦ καθενός μας. Ἡ πίστη εἶναι τό μέτρο. Καί τοῦτο γιατί μέ τήν πίστη ἡ καρδιά ξεπερνάει τά γήϊνα καί γίνεται ἀξία τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Αὐτός ὁ δρόμος τῆς πίστης καί τῆς ὁμολογίας μπορεῖ νά εἶναι τραχύς καί δύσκολος μᾶς καταξιώνει ὅμως γιά νά ἐνδυθοῦμε τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὄχι ἁπλᾶ σάν ἕνα ροῦχο, μά ὅπως τό σίδερο τή φωτιά. Νά κατοικήσῃ μέσα μας ὁ Παράκλητος, φωτίζοντας τά μάτια μας, ἁγιάζοντας τήν ἀκοή μας, εἰρηνεύοντας τούς λογισμούς μας, ἀναβρύζοντας θεῖα νοήματα, παρέχοντας τήν πραγματική σοφία καί γεμίζοντας τή ζωή μας μέ τή Θεία καί Αἰώνια Χάρη Του.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ