Ἐν Διδυμοτείχῳ τῇ 26ῃ Μαρτίου 2014
Ἀριθμ. Πρωτ.: 379
Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟN ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ TOY ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,
Ὁ Σταυρός ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση καί ἡ Μεγάλη Παρασκευή κυοφορεῖ τή λαμπροφόρο Κυριακή τοῦ Πάσχα. Τή λύπη, τήν ἀθυμία καί τήν ἀπόγνωση διαδέχεται ἡ χαρά καί εἰρήνη τῆς Ἀναστάσεως. Χωρίς τόν Σταυρό δέν νοεῖται Ἀνάσταση καί χωρίς Ἀνάσταση δέν ἔχει νόημα ὁ Σταυρός. Γι’ αὐτό καί τό ὀρθόδοξο Πάσχα εἶναι σταυροαναστάσιμο. Καί κάθε ἄνθρωπος μετέχει ὁλόσωμα καί ὁλόψυχα στή μεγάλη αὐτή ἑορτή τῆς πίστης καί τῆς Συνάντησης μέ τόν Ἀναστημένο Κύριο. Ἡ συμπόρευση καί ἡ συσταύρωση μέ Αὐτόν τόν καθιστᾶ μέτοχο τοῦ θείου φωτός καί τόν φέρνει σέ πραγματική κοινωνία μέ τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς.
Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, στή εὐαγγελική περικοπή πού διαβάζεται στήν Πασχαλινή Λειτουργία, ἀναφέρει ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος. Προσέλαβε ἀνθρώπινη σάρκα καί ἔζησε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, φανερώνοντας ἔτσι τή θεϊκή Του δόξα. Εἶναι τό φῶς τό ἀληθινό, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο πού ἔρχεται στόν κόσμο. Γιά νά ἀναγνωρίσει ὅμως ὁ ἄνθρωπος τή θεϊκή παρουσία, χρειάζεται καταρχήν νά ἔχει λουσθῇ στό θεῖο φῶς διά τοῦ βαπτίσματος στό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἡ ἔνταξη στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, καί ἡ μέθεξη τῶν ἱερῶν μυστηρίων τόν καθιστᾶ δεκτικό τοῦ θείου φωτισμοῦ.
Παράλληλα ἀπαιτεῖται καί ἡ διαρκής ἀνθρώπινη συναίνεση καί προσπάθεια διά τῆς ἀσκήσεως. “Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως”, ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνωδός. Σέ αὐτό συμβάλλει ἡ νηστεία, ἡ μετάνοια, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἐσωτερική συντριβή ἀλλά καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκηση τῆς ἀγάπης. Ὁρισμένοι βλέπουν τόν Χριστό μόνο ὡς Θεό, ἐνῶ ἄλλοι τόν βλέπουν μόνο ὡς ἄνθρωπο. Οἱ πρῶτοι τόν τοποθετοῦν τόσο ψηλά πού δέν τόν φτάνουν. Οἱ δεύτεροι τόν ἀπογυμνώνουν ἀπό τή θεότητα, στερῶντας οὐσιαστικά στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα νά γίνει θεός κατά χάριν καί νά ὑπερβεῖ τή φθορά καί τόν θάνατο.
Ὁ Χριστός ὅμως ὡς θεάνθρωπος ἀνοίγει τήν ὁδό τῆς νίκης ἐναντίον τοῦ θανάτου καί γίνεται “πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν”. Τήν πορεία αὐτή μπορεῖ νά ἀκολουθήσει καί ὁ χριστιανός. Σταυρώνει τά πάθη του, γιά νά συναναστηθῆ μέ τόν Χριστό. Πεθαίνει διά τῆς μετανοίας καί τῶν δακρύων γιά τή ζωή τῆς ἁμαρτίας, καί γεύεται ἀπό τήν παροῦσα ζωή τά ἀγαθά τῆς Ἀνάστασης. Τηρεῖ φιλότιμα τίς θεῖες ἐντολές καί ἀποκτᾶ τίς ἀρετές πού τόν ἐλευθερώνουν ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο. “Θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει” (Ρωμ. 6,9).
Το φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἐκχέεται πλουσιοπάροχα σ’ ὅλο τόν κόσμο. Ἀπαιτοῦνται ὅμως καθαρά αἰσθητήρια καί καθαροί ὀφθαλμοί γιά νά ἀντιληφθοῦν τήν ἐνέργεια τοῦ ἀναστάσιμου φωτός. Συχνά ἡ πνευματική τύφλωση ἐμποδίζει αὐτή τήν δυνατότητα. Ἀλλά αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες ὅλοι αἰσθάνονται, ἔστω ἀμυδρά, μιά ἀχτίδα τοῦ θείου φωτός νά φωτίζει τόν νοῦ καί τήν καρδιά τους. Στήν ὀρθόδοξη ἀνατολική παράδοση, παρά τήν ἀλλοτρίωση, διασώζονται ἀκόμη καί λαϊκά ἔθιμα πού δηλώνουν ὅτι οἱ ἀνθρωποι δέν ἔχουν λησμονήσει παντελῶς τό φῶς τῆς βαπτίσεώς τους. Ἡ λαμπάδα, ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, τό κοινό τραπέζι, τό κόκκινο μαντήλι τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὁ ἐν Χριστῷ ἀσπασμός τῆς ἀγάπης, ἡ ἐπίσκεψη στά μνήματα κ.α. Εἶναι ὡρισμένα ἀπό αὐτά.
Ἡ ἀνάστάσιμη λαμπάδα, πού σύμφωνα μέ τό ἔθιμο εἶναι δῶρο τοῦ ἀναδόχου, λιώνει, λάμπει καί φωτίζει, παραπέμποντας στό σταυροαναστάσιμο χριστιανικό ἦθος. Ἐπίσης ὁ χαιρετισμός “Χριστός Ἀνέστη – Ἀληθῶς Ἀνέστη”, πού σέ ὁρισμένες περιοχές ἀντικαθιστᾶ κάθε ἄλλο χαιρετισμό γιά σαράντα μέρες, εἶναι ἐκφραστικός τοῦ ἀναστάσιμου βιώματος. Ἀλλά καί ἡ ἐπίσκεψη στά μνήματα τῶν κεκοιμημένων τίς ἅγιες αὐτές ἡμέρες δείχνει τήν πίστη τοῦ λαοῦ ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀνακουφίζει τίς ψυχές τους καί ἀποτελεῖ πρόκριμα γιά τήν ἀνάσταση ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
Ἐκεῖνο ὅμως πού ἀποτελεῖ τήν κορύφωση τῆς προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου νά γίνει κοινωνός τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου εἶναι ἠ ἐσωτερική ἀνάγκη γιά συμμετοχή στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἀρκεῖ αὐτή νά γίνεται μετά “καθαροῦ συνειδότος”, “πεφωτισμένης καρδίας”, βαθείας πίστεως καί ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο. Τότε, σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο, “ὅλοι ἀπολαμβάνουν τό συμπόσιο τῆς πίστεως. Ὅλοι γεύονται τόν πλοῦτο τῆς χρηστότητας. Κανείς δέν θρηνεῖ γιά τήν πνευματική του πενία, διότι φανερώθηκε ἡ κοινή βασιλεία. Κανείς δέν ὀδύρεται γιά τά πταίσματά του, διότι συγγνώμη ἀπό τόν τάφο ἀνέτειλε. Κανείς δέν φοβᾶται τόν θάνατο, γιατί μᾶς ἐλευθέρωσε τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος. Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, καί χαίρουν οἱ ἄγγελοι. Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί ἡ ζωή βασιλεύει”.
Χριστός Ἀνέστη! ἀδελφοί καί τό ἄπειρο Αὐτοῦ ἔλεος εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν!
Μετά πασχαλίων εὐχῶν καί εὐλογιῶν ἐν Χριστῷ Ἀνάστάντι
† Ο ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
|
|