Δ Α Μ Α Σ Κ Η Ν Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟN ΠΛΗΡΩΜΑ
ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΥΤΟΥ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ
Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,
Ἡμέρα καί νύχτα, φῶς καί σκοτάδι εἶναι δύο στοιχεῖα πού ἐναλλάσσονται γύρω μας ἀκατάπαυστα. Δίνουν νόημα στό χρόνο πού κυλᾶ καί διαμορφώνουν τόν καθημερινό βίο. Ἐπιθυμητό τό φῶς. Ἡ ἡμέρα πού λάμπει. Ὁ ἥλιος πού φωτίζει τά πάντα καί ζωογονεῖ τήν Κτίση. Ἀποκρουστικό, ἀντίθετα, τό σκοτάδι. Ἡ νύχτα πού μᾶς τυλίγει καί ἐμποιεῖ φόβο στήν ψυχή. Καί ὅμως! Πόσες φορές, ἐνῶ ἀναγνωρίζουμε τό μεγαλεῖο καί τήν ὀμορφιά τοῦ φωτός, δέν τό περιφρονοῦμε! Δέν τό ἐγκαταλείπουμε καί κινούμαστε στό σκοτάδι! Καί τότε, ὅταν ἡ ἀπογοήτευση ἔχει ποτίσει τήν καρδιά καί τά χείλη μας, σπεύδουμε νά φωνάξουμε: Φῶς! Ὅπως ἐναγώνια φώναξε τίς τελευταῖες στιγμές τῆς ζωῆς του ὁ μεγάλος Γερμανός ποιητής Γκαῖτε: «Φῶς, περισσότερο φῶς!».
Σήμερα ὁ Κύριος βαπτίζεται στόν ποταμό Ἰορδάνη ἀπό τόν Πρόδρομο Ἰωάννη. Τόν φλογερό κήρυκα τῆς μετανοίας. Τόν ἐρημίτη τῆς Ἰουδαίας. Ἐκεῖ ἐφάνη ἡ Ἀλήθεια. Ἐκεῖ ἔλλαμψε τό Φῶς. Γι’ αὐτό καί ἡ σημερινή ἑορτή ὀνομάζεται «Φῶτα».
Τό Φῶς λοιπόν, πού ἀνέτειλε στόν κόσμο, εἶναι ὁ Χριστός μας. «Φῶς μέγα», ὅπως τό προεῖπε ὁ προφήτης Ἡσαΐας. «Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν», καθώς τό προφήτευσε ὁ Πρεσβύτης Συμεών. «Φῶς ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», ὅπως τό ἔγραψε ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Φῶς τοῦ κόσμου», ὅπως χαρακτήρισε τόν ἑαυτό Του ὁ Κύριος. Εἶναι τό ἄκτιστο καί ἄδυτο φῶς. Ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Τό «ἀπαύγασμα τῆς δόξης» τοῦ Πατρός. Εἶναι φῶς ὑπέρλαμπρο, πού καμιά σκιά δέν μπορεῖ νά ἐπισκιάσει καί τίποτε νά ἀμαυρώσει. Εἶναι, ὅπως ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας «Φῶς ἐκ Φωτός».
Ὡς φῶς ὁ Κύριος «ἔλλαμψε τῷ κόσμῳ». Ἀνέτειλε πάνω στό πρόσωπο τῆς γῆς. Φωτίζει τίς καρδιές τῶν ἄνθρώπων καί δίνει νόημα στή ζωή μας. «Ἰδού δέδωκά σε…» εἶχε προφητεύσει πάλι ὁ Ἡσαΐας, «…εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Χωρίς τόν Χριστό παντοῦ βασιλεύει σκοτάδι∙ σκοτάδι πηχτό καί ἀνυπόφορο. Χωρίς τόν Χριστό ἡ γῆ μας μεταβάλλεται σέ κόλαση. Χωρίς τόν Χριστό ἡ ζωή μας γίνεται κατάρα καί συμφορά.
Φῶς ὁ Χριστός, πρῶτον, διότι δίνει ἀπάντηση στό μεγάλο ἐρώτημα πού βασανίζει κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη: «Ἀπό ποῦ ἔρχομαι;». Ὁ Χριστός ὅμως μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση ὅτι εἴμεθα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε πλάσματά Του. Παιδιά Του ἀγαπημένα. Στόν κόσμο τοῦτο δέν βρέθηκαμε τυχαῖα. Δέν εἴμαστε δημιουργήματα τῆς τύχης.
Φῶς ὁ Χριστός, δεύτερον, γιατί μᾶς δείχνει πῶς πρέπει να πορευόμαστε στόν κόσμο αὐτό. Ἦρθε γιά μᾶς στόν κόσμο. Ἐνανθρώπησε ἀπό ἀνέκφραστη ἀγάπη γιά νά μᾶς λυτρώσει. Ὁ Κύριος μᾶς φανέρωσε τήν Ἀλήθειά Του. Μᾶς παρέδωσε ἀλάθητο καί αἰώνιο κώδικα ἀληθινῆς ζωῆς τό Εὐαγγέλιό Του. Μᾶς προσκάλεσε κοντά Του. Γιά νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Γιά νά ζήσουμε τή δική Του ζωή. Μιά ζωή καινούργια, φωτεινή∙ ζωή ἀγάπης καί δικαιοσύνης. Καί δέν περιορίστηκε νά κηρύξει μόνο τήν καινούργια ζωή. Ἀλλά θυσιάστηκε πάνω στό σταυρό γιά ν’ ἀποκτήσουμε τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας.
Φῶς ὁ Χριστός, τρίτον, γιατί Ἐκεῖνος δίνει ἀπάντηση στή μεγάλη ἀγωνία πού συνέχει τό ἀνθρώπινο γένος διά μέσου τῶν αἰώνων: «Ποῦ πηγαίνω; Τί ὑπάρχει πέρα ἀπό τό φοβερό μυστήριο τοῦ θανάτου;». Ὁ Χριστός μᾶς λέει ὅτι δέν εἴμαστε πολίτες, ἀλλά ὁδίτες. Ταξιδιῶτες στόν κόσμο αὐτό˙ «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. 13,14). Δέν εἴμαστε μόνιμοι ἐδῶ, ἀλλά προσωρινοί. Γι’ ἀλλοῦ προοριζόμαστε καί δέν καταλήγουμε στό μηδέν. Οὔτε τά πάντα σταματοῦν στήν ταφόπετρα τοῦ νεκροταφείου. Ἡ ζωή συνεχίζεται, γιατί ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε μέ ἀθάνατη ψυχή. Πλέουμε τόν ἀφρισμένο πόντο τῆς παρούσης ζωῆς καί κατευθυνόμαστε γιά τό μεγάλο καί γαλήνιο λιμάνι τῆς οὐράνιας Βασιλείας. Τῆς Βασιλείας πού διά τοῦ Κυρίου ἔφθασε. Πού ἔχει ἀνοίξει τίς πύλες της καί περιμένει τόν καθένα μας.
Φῶς, λοιπόν ὁ Χριστός μας. Καί οἱ ἄνθρωποι; Εἶναι τραγική ἡ διαπίστωση πού κάνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Τό φῶς», παρατηρεῖ, «ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς˙ ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα» (3,19). Τό φῶς ἔχει τήν ἰδιότητα νά φωτίζει καί νά ἀποκαλύπτει. Ἐκεῖνος πού τά ἔργα του, ἡ ζωή του εἶναι σκοτεινή, μισεῖ τό φῶς. Τό φοβᾶται, τό ἀποφεύγει. «Πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς», συνεχίζει ὁ ἴδιος Εὐαγγελιστής, «καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ». Ἔτσι δυστυχῶς γίνεται καί μέ πολλούς ἀπό ἐμᾶς. Ἀρνούμαστε εὔκολα τόν Χριστό. Τόν περιφρονοῦμε. Τόν διώχνουμε. Καί αἰτία εἶναι ἡ ἁμαρτωλή ζωή μας. Τά σκοτεινά μας ἔργα. Τά πάθη πού φωλιάζουν μέσα μας καί πού μᾶς ἐμποδίζουν νά πλησιάσουμε τόν Κύριο καί νά ζήσουμε κοντά Του. Ὅμως τί φοβερό πράγμα, ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ μακριά ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ! Τυλιγμένος στά πηχτά σκοτάδια τῆς πλάνης καί τῆς ἁμαρτίας!
Τί χρειάζεται λοιπόν; Πρῶτον, νά πιστέψουμε στό Φῶς. Νά πιστέψουμε ἀκλόνητα στό Χριστό, ἄν θέλουμε νά γίνουμε παιδιά τοῦ Φωτός. Παιδιά τοῦ Θεοῦ. «Πιστεύετε –μᾶς προτρέπει ὁ Κύριος- εἰς τό φῶς, ἵνα υἱοί φωτός γένησθε».
Καί δεύτερον, ν’ ἀκολουθήσουμε τό φῶς. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ νά φωτίζει τά βήματά μας. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ὁ λόγος καί ἡ ἀλήθειά Του νά καταυγάζει τή ζωή μας. Αὐτό ἀκριβῶς μᾶς ὑποδεικνύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὡς τέκνα φωτός περιπατεῖτε».
Ἀδελφοί μου,
«Τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον». Ὁ Χριστός ἦρθε, τό ἀληθινό φῶς ἔλλαμψε, ἡ ἀλήθεια φανερώθηκε. Δέν ἔχουμε παρά νά τό δεχτοῦμε, ἤ νά τό ἀπορρίψουμε. Ἄν τό δεχθοῦμε, θά ζήσουμε. Ἄν τό ἀρνηθοῦμε, θά παραμείνουμε ἀλύτρωτοι. Δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, δοῦλοι «τῶν ἔργων τοῦ σκότους». Σ’ ἐμᾶς, ἀδελφοί, ἐναπόκειται ἡ μεγάλη ἐπιλογή!
|
† Ο ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
|