Στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Δημητρίου Κυριακής, του τέως Δήμου Ορφέως, ιερούργησε την Κυριακή, 9 του μηνός Σεπτεμβρίου ε.ε. ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, επ’ ευκαιρία τεσσαρακονθημέρου Μνημοσύνου ευσεβούς χριστιανού. Ερμηνεύοντας ο Σεβασμιώτατος το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, μεταξύ άλλων, εσημείωσε· «Ο απόστολος δεν καυχάται για επίγεια πράγματα, δηλαδή για χρήματα, για δόξα, για δύναμη – ό,τι εκφράζει τον κοσμικό λεγόμενο άνθρωπο κάθε εποχής. Μία τέτοια καύχηση για τα εφήμερα μόνο και πρόσκαιρα αγαθά είναι ευνόητο ότι αποκαλύπτει έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει διαγράψει τον Θεό και την παρουσία Του στη ζωή του και έχει κάνει κέντρο της μόνον τη φιλαυτία και τον εγωϊσμό του. Ένα εγωπαθές άτομο πού βιώνει την ουσία της αμαρτίας, έχει ως μόνη επιθυμία ζωής ό,τι ικανοποιεί τις αισθήσεις του και τα πάθη του, κατά το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γάρ αποθνῄσκομεν». Πρόκειται για την καύχηση του τύπου του άφρονος πλουσίου της γνωστής παραβολής του Κυρίου, πού τό μόνο τελικώς πού εισπράττει είναι η απώλεια της αιώνιας σωτηρίας του. «Α δέ ητοίμασας, τίνι έσται; Τήν ψυχήν σου απαιτούσιν από σού». Ο απόστολος καυχάται για εκείνο πού για τούς Ιουδαίους ήταν σκάνδαλο και για τούς ειδωλολάτρες ανοησία: τον Σταυρό του Κυρίου. Γιατί; Διότι πάνω στον Σταυρό αποκορυφώθηκε η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο – «ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» – αφού διά του Σταυρού ήρθη εν Χριστώ η αμαρτία του ανθρώπου και σώθηκε έτσι αυτός από το κεντρί της, τον θάνατο, και τον παντοτινό υποκινητή της, τον πονηρό διάβολο. Με τον Σταυρό ο άνθρωπος οδηγήθηκε στην ελευθερία και τη χαρά της αληθινής ζωής, διότι μετά από τη θυσία ακολουθεί η Ανάσταση του Χριστού. Έτσι καύχηση για τον Σταυρό σημαίνει καύχηση για το μυστήριο της αγάπης του Θεού, πού νίκησε τον θάνατο και τον εγωϊσμό, δείχνοντας την αιώνια ζωή ως μοναδική προοπτική του ανθρώπου» .
